شادي يكي از نيازهاي اساسي انسان و لازمة زندگي او است و اسلام به اين نياز،توجهداشته و آن را تأييد نموده است. سفارش هايي كه اسلام براي پوشيدن لباس هاي شاد وروشن، بوي خوش، نظافت و نظم و پاكيزگي، مسافرت و تفريح، حضور در طبيعت و نگريستنبه سبزه و آب، مهرباني و محبت، زدودن كينه و حسد، شوخي و مزاح و ايجاد شادي در قلبمردم دارد، همه براي ايجاد فضاي شادي و راندن غم و اندوه از پيكره جامعه اسلامياست.
امام علي(ع) شادماني را باعث انبساط روح و مايه تهييج و جِدّ و نشاطدانسته[۱] و از شادماني به عنوان يك فرصت مغتنم ياده كرده است.[۲
